آئین مستان

تنها ماندم، تنها ماندم

رفتی زهرا من جا ماندم

من درشهر غم ها ماندم

راز خود به کس نگفتم

من زخم زبان شنفتم

با یاد قد کمانت

شب ها تا سحر نخفتم

منم آن خسته ی تنهای کوچه

میزنه آتیشم شب های کوچه

راز شبگردی و خونه نشینی

طعنه و خنده ی زن های کوچه

خدا نگهدار ای پرستوی علی

خدانگهدار زور بازوی علی

سرگردانم، سرگردانم

از داغ تو من حیرانم

تو دریایی من طوفانم

گرمای خونه چه سردی

ای یاس علی چه زردی

نگفتی حیدر می میره

دردل با من نکردی

زندگانی من خدانگهدار

ای جوانی من خدانگهدار

روزای خوش فتح خیبر و بدر

پهلوانی من خدانگهدار

خدانگهدار ای پرستوی علی

خدانگهدار زور بازوی علی

توخندیدی،هستی ام رو توپاشیدی

بعد ازآن خنده خشکیدی

ای وای از شب جدایی

یاد روز آشنایی

کاش میشد مادر زینب

باهم می شدیم فدایی

قرار مانبود بشی کبوتر

پاشو بازی نکن با قلب حیدر

بعدتو زینبت میشه بی معجر

حسن پاره جگر،حسین بی سر

خدانگهدار ای پرستوی علی

خدانگهدار زور بازوی علی

رد سرخ شكستگی، روی بازوی دستشه

یه تسبیحه تو دستی كه، رو پهلوی شكسته شه

این دست زخم شده،طبیب گفته باید ثابت بمونه،تا درست بشه،این مادر دو سه ماه از این پهلو به اون پهلو،آخه اگه فقط یه دست باشه،خوب می شه،اگه پهلو فقط باشه خوب می شه،اگه زخم باشه،خوب می شه،اگه صورت باشه خوب می شه،

رد سرخ شكستگی، روی بازوی دستشه

یه تسبیحه تو دستی كه، رو پهلوی شكسته شه

آتیشه تو دلش،وای،وای،وای

زرد شمایلش،وای،وای،وای

شده خونه مون ،مثل ویرونه

زمین و زمون ،روضه می خونه

ماه آسمون، دل پریشونه

وای

جای گل یاس، كنج گلدونه

حالا خوابیده ،گوشه ی خونه

گلی كه براش، دنیا زندونه

وای

وا اُماه،وا اُماه

برادرم به خانه برد،یاس پرپرم را

اهل ستم به كوچه ها ،كشتند مادرم را

وا اُماه،وا اُماه

چرا هوا زمستونیه، دیوار خونمون خونیه

در خونه پر از هیزمه، مادر کجایی

هوای کوچمون مه شده، گلهای باغچمون له شده

حیاطمون پر از مردمه، مادر کجایی

از آتیش در شعله ور، هنوز داره زبونه میاد

داریم میمیریم از دلهره، صدای تازیونه میاد

نكنه بوی آتیش از چادر مادره ای خدا

نكنه خون چادرش، كار میخ دره ای خدا

خدا خدا ای خدا، واویلا

ببار ای بارون ببار، شبیه مجنون ببار

بحال ما خون ببار،  ای بارون

دیگه نفس نداری ولی، بیا بازم بگو یا علی

پاشو تا پرپر نشد تنت، بریم تو خونه

بذار بگن علی بی كسه، كسی به دادش نمی رسه

تو رو خدا تا نكشتنت، بریم تو خونه

مادر ببین اشك زینب و ببین كه بی قراره علی

نذار ببینند تو كوچه ها ، شكسته ذوالفقار علی

دیگه چشای مادرم منو نمی بینه ای خدا

آخه بابام و میبرند تموم مدینه ای خدا

خدا خدا ای خدا واویلا

ببار ای بارون ببار، شبیه مجنون ببار

بحال ما خون ببار،  ای بارون

نكنه بوی آتیش از چادر مادره ای خدا

نكنه خون چادرش، كار میخ دره ای خدا

خدا خدا ای خدا، واویلا

ببار ای بارون ببار، شبیه مجنون ببار

میخ دره كه داغه هنوز، پای دلت بسازو بسوز

می كشی مرهمِ خاك و خون، به زخم پهلوت

خاكا با خون تو گل شدند، همه مدینه قاتل شدند

غلاف سرد شمشیرشون، شكسته بازوت

بیا  كمك زینبم بیا، یه پارچه روی زخمهاش بذار

آتیش چی كرده با چادرش، برو براش یه چادر بیار

حال دل بابامون و  كسی نمی دونه ای خدا

بعیده دیگه مادرم برسه به خونه ای خدا

خداخدا ای خدا واویلا

ببار ای بارون ببار، شبیه مجنون ببار

بحال ما خون ببار،  ای بارون

از چه مادر سر تو بر زانو گرفتی

پیش من از چهره خود رو گرفتی

در سحر وقت نماز شب به ناله

دست خود آهسته بر پهلو گرفتی

خون پهلو دارد خود حکایت از غم

گوییا می بندی بار رفتن هم

یادم آمد بودی با عدو رو در رو

اشک چشمت جاری همچو خون پهلو

گریه ها با چشم تارت

از دعا بگذشته کارت

آرزوی مرگ داری

از خدا با حال زارت

مهربان ای مادر من

با چه رویی زد عدو سیلی به رویت

با غلاف و تازیان آمد به سویت

چادرت خاکی تنت مجروح و زخمی

بوی آتش می دهد هر تار مویت

بر سرم با دست بی رمق زن شانه

بوسه زن بر روی دختر دردانه

خون پهلو دارد خود حکایت از غم

گوییا می بندی بار رفتن هم

ای تمام هست و بودم

مادر صورت کبودم

در فشار درب و دیوار

کاش من شاهد نبودم

مهربان ای مادر من

می کنم بر تو وصیت جان مادر

می زنی آتش به من با دیده تر

یاریم کن بشنو از من این سفارش

زینبم جان تو و جان برادر

امتداد این غم کربلا پا برجاست

دِه حسینم یاری او غریب و تنهاست

روی صحرا پیکر او

بر سر نیزه سر او

جای زهرا مادری کن

بوسه زن بر حنجر او

ای حسین جان، ای حسین جان

کربلا منظومه احساس داری

یک رقیه کودکی چون یاس داری

حفظ معجر کن مخور غم تا که مادر

شیر مردی همچو یک عباس داری

رو تل می بینی خنجری بر حنجر

شمر دون می برد از حسین من سر

غرق در خون خسته بی حال

ناظری بر حال و احوال

کن مرا یاری میان

ازدحام و حول گودال

روی صحرا پیکر او

بر سر نیزه سر او

جای زهرا مادری کن

بوسه زن بر حنجر او

یا حسین جانم، حسین جان

داری می ری بی یارت

کاشکی می شد برگردی

یادته اون روزا که

خونمو روشن کردی

انگار همین دیروز بود

همه بریدن از من

غیرِ تو که بی جونی

یادته روز اول

گفتی پیشم می مونی

انگار همین دیروز بود

تو می ری و می مونه

بار غمت رو دستم

یادته بابات دستِ

تو رو گذاشت تو دستم

انگار همین دیروز بود

همه ی روزام با تو

شبیه یک رؤیا بود

یادته بعد از خیبر

همه جا حرف ما بود

انگار همین دیروز بود

داری می ری بی یارت

کاشکی می شد برگردی

یادته اون روزا که

خونمو روشن کردی

انگار همین دیروز بود

حسنمون گریونه

با سکوت پر دردش

یادته که گفت مادر

تا که زبون وا کردش

انگار همین دیروز بود

اشک حسینت امشب

دل منو آتیش زد

یادته اشکامونو

وقتی به دنیا اومد

انگار همین دیروز بود

داری می ری بی یارت

کاشکی می شد برگردی

یادته اون روزا که

خونمو روشن کردی

انگار همین دیروز بود

رو لب دخترهامون

ناله ی مادر مادر

یادته می خندیدن

تو آغوش پیغمبر

انگار همین دیروز بود

جسارت سیلی رو

می پوشونه رو بَندت

یادته آروم می شد

علی با یک لبخندت

انگار همین دیروز بود

شده تمومه مدینه غوغا

تو این هیاهو گم می شه، صدای زهرا

آتیش داره گُر می گیره

پرش به چادر می گیره

خدا جلو چشمم مادر

داره می میره

ای خدا، دل آسمون داره می سوزه

گل نیمه جون داره می سوزه

در خونمون داره می سوزه

یه میدون جنگ میون خونه ست

تو کوچه هرکس تو دستش، یه تازیونه ست

با یک لگد در افتادش

به روی مادر افتادش

خدا خودت جای بابا

برس به دادش

ای خدا، دل کوچه ها داره می سوزه

حرم خدا داره می سوزه

جلو چشم ما داره می سوزه

ای خدا، دل آسمون داره می سوزه

گل نیمه جون داره می سوزه

در خونمون داره می سوزه

از در و دیوار آتیش می باره

بعیدِ بین این آتیش، دووم بیاره

چشای مادر گریونه

بال و پرش غرق خونه

خدا کنه تا جون داره

بیاد به خونه

ای خدا، چشای ترم داره می سوزه

گل پرپرم داره می سوزه

پر مادرم داره می سوزه